“Driemaal is scheepsrecht” verschijnt er in mijn mailbox.

Bericht van Mieke. Ze werkt voor de Margriet en wil me graag interviewen over de liefde en het leven. Over mijn liefde en mijn leven, om precies te zijn. En dat is, zeg ik in alle bescheidenheid, inderdaad best een bijzonder verhaal.

Het verhaal van een prille peuterliefde die na veel zijpaden in twee verschillende landen na jaren en jaren werd bezegeld bij de ambtenaar van de burgerlijke stand.

En ja, mijn man is bekend, dat vonden ze natuurlijk ook interessant. Het was dan ook niet de eerste aanvraag die ik kreeg. Maar deze was anders. Vraag me niet waarom, maar het verzoek sprak me aan.

Ik voelde ‘m en dacht: “ja, leuk”. En leuk werd het, we hadden meteen een click.

Heerlijk hebben we zitten praten. Over de liefde en over het leven. En over het inspireren van vrouwen boven de vijftig. Want dat is wat ik doe in het dagelijks leven. Na jaren van studie en ervaring in een eigen praktijk in Zwitserland, richt ik me nu helemaal op vrouwen in het derde en vierde seizoen van hun leven. De laatbloeiers. Nu ook in Nederland.

Eenmaal boven de vijftig hebben we nog steeds heel veel in petto.

We dragen een oeroude kennis met ons mee, die diep in ons meereist. Vaak zijn we door ervaringen, soms door schade en schande letterlijk wijs geworden.

En vragen we ons af: wie ben ik in dit stadium van mijn leven? Wat wil ik nog doen? Wat wil ik nalaten?

Als vrouw verbinden we ons met het leven en de liefde via onze vrouwelijke oerkrachten, zoals onze intuïtie, onze gevoeligheid, onze zachtheid en ontvankelijkheid. We zijn uitgerust met de meest subtiele kompassen om ons levenspad te bewandelen. Vol (zelf)vertrouwen.

Maar gaandeweg pikken we nogal eens een rugzakje op vol negatieve overtuigingen, sentimenten en heersende opvattingen die ons geregeld onwaardig en schuldig laten voelen. Niet goed genoeg. Of dan weer juist te veel.

Velen van ons raakten zichzelf onderweg soms een beetje kwijt, om overeind te blijven in het leven.

Maakt niet uit hoe goed we zijn of hoe hoog we zijn opgeleid. Maakt ook niet uit wat we allemaal wel of niet doen of deden. Aanpassen was vaak ons motto. Al was het maar voor de lieve vrede. Nou, nu is de tijd om een ander pad in te slaan.

Want, nu we de vijftig zijn gepasseerd en zijn aanbeland in het derde of vierde seizoen van ons leven, hebben we de potentie om onszelf te gaan ontplooien, te gaan bloeien en onze wijsheden door te geven. Zodat we ‘iets’ betekenen. Dat ons leven ertoe doet. En dat we ‘iets’ waardevols achterlaten.

Ons innerlijke, ondergrondse “zaadje”, nog vol beloften, wil eindelijk het daglicht zien. Dat is waar ik vrouwen toe wil inspireren en waar ik ze bij help.

Daar zat ik dus over te praten met Mieke, na dat ene mailtje met driemaal is scheepsrecht. En driemaal is ook scheepsrecht. Nu is het tijd!

De (h)erkenning begint bij jezelf. De waardering voor jezelf. Jouw leven en jouw nalatenschap.

Liefs,

Wil je het artikel van de Margriet lezen? klik dan HIER